Bluszcz pospolity

(łac. Hedera helix)

Autor: Bartosz Denisewicz

Królestwo:
Rząd:
Rodzina:
Rodzaj:

Rośliny
selerowce
araliowate
bluszcz

Występowanie: Gatunek ten można spotkać w zadrzewieniach, parkach wiejskich oraz większych kompleksach leśnych.

Status ochronny: ochrona gatunkowa częściowa.

Opis: Jest to gatunek wiecznie zielonego pnącza. Występuje w lasach całej Polski, po roku 2000 podlega częściowej ochronie gatunkowej. Bluszcz pospolity uprawiany jest jako roślina doniczkowa, okrywowa, parkowa. W uprawie jest niewymagający, a jego walory podnosi wielość odmian uprawnych o różnorodnych kształtach i barwach liści, sposobach wzrostu i wymaganiach.
Jest rośliną trującą (zawiera saponiny), ale także miododajną, leczniczą i kosmetyczną. Jest rośliną symboliczną, w tradycjach wielu narodów od dawna obecny zwłaszcza jako symbol wierności i trwałości życia. W starożytności odgrywał ważną rolę w kultach szeregu starożytnych bogów egipskich, greckich i rzymskich. Jest to roślina płożąca się lub pnąca przy pomocy korzeni przybyszowych do wysokości 20 m (rzadko do 30 m). Osiąga do 70 cm obwodu w pierśnicy. Silnie się rozgałęzia i jako roślina płożąca rozrosnąć się może na rozległej powierzchni. Roślina, długowieczna, znane są okazy 700-letnie, wg innych źródeł nawet 1000-letnie, zwykle żyje 200-300 lat Kwitnie od września (czasem od sierpnia) do października. Po raz pierwszy zakwita dopiero w 8-10 roku życia, w stanie dzikim kwitnie nieczęsto, tylko osiągnąwszy odpowiedni wiek i w odpowiednich warunkach. Owoce dojrzewają w kwietniu i maju następnego roku. Roznoszone są przez ptaki, głównie kapturki, pliszki i drozdy.

Wymiary:
Wysokość:
Długość życia:


do 20 m
200 – 300 lat